ای حجّت یزدان و ای امیر دوران !

ای موعود انبیاء و منجی انسان ها !

ای ذخیره خدا در زمین !

ای مهربان ترین …

ای کاش اهل عالم می دانستند که با آمدنت ، چه سعادتی به آنان روی خواهد آورد که نه چشمی اوآن را دیده ، و نه گوشی آن را شنیده

ای کاش مسیحیان جهان می دانستند که مسیح خود دلداده توست و برای ظهورت لحظه شماری می کند تا از آسمان فرود آید که اگرعیسی علیه السلام بنا بر ضرورت و برای اتمام حجّت ، مرده ای را زنده می کرد ؛ تو ای مقتدای مسیح ، زمین و زمان و انسان و جهان و اسلام و قرآن را زنده خواهی کرد .

(صحیفه مهدویه 582 (زیارت حضرت بقیه الله که در مشکلات و سختی ها خوانده می شود ).

ای کاش کلیمیان جهان می دانستند که نه تنها ید بیضا ، عصا و سنگ موسی (ع) ، الواح تورات و انگشترسلیمان که مواریث انبیاء در نزد توست و همان خضر (ع) که موسی (ع) مصاحبت با وی را تاب نیاوردو این گونه مخاطب وی قرار گرفت که :

(هذا فراقی بینی و بینک ) چرا که : (لم تستطیع علیه صبرا )

در مقابل تو دست ادب بر سینه می نهد و لحظه ای فراق و دوری را بر نمی تابد .

ای کاش پیروان زرتشت ، این معنا را درمی یافتند که “پندار نیک ، گفتار نیک و کردار نیک ” تنها و تنها در دوران طلایی ظهور توست که مجال بروز خواهد یافت تو را “یوسف زهرا ” صدا می زنند و به یوسف (ع) تشبیه می کنند اگر چه :

بالای تخت کنعان نوشته اند          هر یوسفی که یوسف زهرا نمی شود .

برگرفته از کتاب ” بیایید او را یاری کنیم “  .

نویسنده : مهدی قندی